УСПАМІН.

За вакенцам восень моўкла грае, разам з ёю,
у паветры колер – ліст лятае,
Адчыніла ў сэрцы восень, дзверы смутку,
прыцішыла гук адносін, на уздагоне хуткім.

Стрымана тапоча чорна – шэры снежань.
Ён па лісцю крочыць, пакідая скрэжань.
Колькі ж можна бачыць свет ў жоўтых фарбах…
Трэба перайначыць, прыгажосць у скарбы.

Ён жартоўнік дужы, разам з завірухай,
дорыць шэрань- ружы з кожным рыплым рухам.
Ен сучаснік хрусту, моху зімавога,
дзе крыштальнай казкі, вельмі-вельмі многа.

Восень ў лістападзе, клапаціцца зранку
аб сваёй нарадзе, у маляўнічым ранку,
Аб чароўнай песні стомнага жыцця,
аб зімовым лесе, у снезе забыцця.

Пачакаць павінна у сваёй чарзе,
як адчыніць дзверы снежань, для яе.
Вось тады завернем лістападны пір,
і праводзім восень у таямнічы мір.

Не хвалюйся, маці, свет твой зберажом.
Ты, у новым годзе, прыйдзеш зноў з лістом.
Захістае вецер вопратку часін,
ды заплача месяц, шчыра на ўспамін.

Алена Матузава/Поліна 02.02.2013 г.