Зима.

Абай Кунанбаев
Зима.
Перевод с казахского Лидия Бондаренко

Великан в белой шубе, с седой бородой,
Словно призрак большой слепоглухонемой,
Как придёт и прижмёт, заскрипит всё вокруг:
Всюду иней в степи, побелело от вьюг.
С каждым вздохом его - всё сильнее мороз,
Снег и стужу дед старый с собою принёс.
В снегопаде густом он шагает легко,
А мороз разукрасил румянцем лицо.
Брови тучей нависли, не видно глаза,
Головой он тряхнул: разыгралась пурга.
Словно гнев закипит - степь буран закружит,
И тогда шестикрылая юрта дрожит.
Выбегают детишки весёлой гурьбой,
Щиплет лица он им ледяною рукой.
А пастух, и в одёжках одна на другую,
Сидя к ветру спиной, в бурю зябнет степную.
Лошадь снег разгребает копытом упорно,
Чтоб найти там немного засохшего корма.
Волк голодный зимой щёлкнул пастью своей,
Пастухи, скот сберечь - нет собаки важней.
Нужно скот перегнать, день и ночь охранять,
Мало спать, и смелей за себя постоять!
Кормить прежде собаку, чем давних врагов,
Пока дед не уйдёт – ко всему будь готов.
Август 2022г.

______
Қыс
Абай Құнанбайұлы

Ақ киімді, денелі, ақ сақалды,
Соқыр, мылқау, танымас тірі жанды.
Үсті-басы ақ қырау, түсі суық,
Басқан жері сықырлап, келіп қалды.
Дем алысы - үскірік, аяз бен қар,
Кәрі құдаң - қыс келіп, әлек салды.
Ұшпадай бөркін киген оқшырайтып,
Аязбенен қызарып ажарланды.
Бұлттай қасы жауып екі көзін,
Басын сіліксе, қар жауып, мазаңды алды.
Борандай бұрқ-сарқ етіп долданғанда,
Алты қанат ақ орда үй шайқалды.
Әуес көріп жүгірген жас балалар,
Беті-қолы домбығып, үсік шалды.
Шидем мен тон қабаттап киген малшы
Бет қарауға шыдамай теріс айналды.
Қар тепкенге қажымыс қайран жылқы
Титығы құруына аз-ақ қалды.
Қыспен бірге тұмсығын салды қасқыр,
Малшыларым, қор қылма итке малды.
Соныға малды жайып, күзетіңдер,
Ұйқы өлтірмес, қайрат қыл, бұз қамалды!
Ит жегенше Қондыбай, Қанай жесін,
Құр жібер мына антұрған кәрі шалды.